ΠΑΛΙΑ ΣΑΓΙΑΔΑ

Τα αρχοντικά εμφανίζονται διάσπαρτα ανάμεσα από τα δέντρα. Αποπνέουν δυναμισμό, αίγλη και δέος. Παλάτια ήταν, για εκείνη την εποχή. Στέκονται αγέρωχα κι αποτελούν πλέον μια θύμηση του παρελθόντος. Στους πέτρινους τοίχους που απομένουν όρθιοι, βρήκαν οι κισσοί να σκαρφαλώσουν και να φανούν σαν ζωγραφιά ή σαν κοσμήματα.

Έντονες μυρωδιές πλανώνται στον αέρα, διαφορετικές ανάλογα την εποχή που θα την επισκεφθείς. Άλλα στολίδια την ντύνουν σε κάθε εποχή. Ροδιές, φραγκοσυκιές, ελιές, χαμομήλι, γκορτσιές και χίλια δυο άλλα συναντάς. Η φύση κυριεύει πια! Και μόλις πέσει η νύχτα, μυστηριακά σου φαίνονται όλα.

Τα πρώτα ερείπια σε καλώς ορίζουν. Μαγευτικό τοπίο, σαγηνευτικό, λες κι ανακαλύπτεις έναν θησαυρό. Σαν βρεθείς στο κεντρικό αλώνι νιώθεις πως κάθε βήμα σου, πατάει στο παρελθόν, πως βαδίζεις πάνω από στρώματα γενεών που έρχονται από την αρχαιότητα. Αποσβολωμένος χάνεσαι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, μεταξύ παρόντος και παρελθόντος!

Στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου η βρύση με την αναγραφή της, θυμίζει την πιο πρόσφατη ιστορία. Βίαιος ξεριζωμός από τις εστίες τους, για να σκορπίσουν σε μακρινές περιοχές, αναμένοντας την στιγμή που θα γυρίσουν πίσω, στα χώματά τους. Προκαλεί συγκίνηση για τον πόνο τους και θλίψη για την τόση βαρβαρότητα.

Το χωριό δεν ήταν γραφτό να κατοικηθεί ξανά. Ίσως και το ίδιο το μέρος να μην το καταδέχονταν, ίσως να ήθελε να κρατήσει φυλαγμένες τις θύμησες και τις αύρες των παλαιότερων γενεών, να τις τιμήσει που είχαν γίνει ένα με αυτό.

Κι όμως, τα αισθήματα του πόνου και του φόβου, δεν πότισαν το μέρος. Κυριαρχούν η ηρεμία, η χαρά, η ευγνωμοσύνη για όσα φυλάσσει η Παλιά Σαγιάδα, η ελπίδα για όσα δεν χάνονται, ακόμη κι αν οι άνθρωποι φύγουν, ακόμη κι αν τα κτήρια πέσουν. Η ενέργεια που πέρασε, καταστάλαξε εδώ, διατηρείται ισχυρή και ζωντανή, όπως και η ιστορία της.