ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Και να που, στον ελλαδικό χώρο, έπεσε νύχτα απέραντη, πυκνή. Έρεβος και ζόφος κατέκλισαν την γαλήνη, την δημιουργία, την ζωντάνια, την ζωή. Ο ήλιος, νόμιζαν, δεν θα ανέτελλε ξανά, τα αηδόνια δεν θα κελαηδούσαν χαρούμενα, η άνοιξη θα πέθαινε, οι Έλληνες θα χάνονταν.

Δεν γνώριζαν πως ακόμη και στην νύχτα ενυπάρχει το φως του ήλιου. Εκείνος δίνει φως στα άστρα και στο φεγγάρι. Ήταν λοιπόν ακόμη εκεί, στην θέση του, περίμενε την ώρα της αυγής.

Έτσι και το ελληνικό πνεύμα, φώλιασε βαθιά στα στήθια των σκλαβωμένων. Αναπτυσσόταν ενδόμυχα σε όλους, περνούσε από την μία γενιά στην άλλη, για αιώνες. Μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη που σαν φωτιά θα πύρωνε την καρδιά τους και σαν χείμαρρος θα χύνονταν, για να βρει την λευτεριά του!

Πώς να το πατάξουν; Πώς να το εξαφανίσουν; Καλλιεργείται από την αρχαιότητα, με πυγμή, αγάπη και προσήλωση. Υπάρχει παντού! Βαθιά μέσα στο χώμα ξεκινά, στα κόκκαλα των προγόνων, μέσα στις φλέβες των Ελλήνων συνεχίζει κι ως τον ουρανό, ως τον ήλιο ανεβαίνει.

Όλο και κλοτσούσε το πνεύμα, γεννιόνταν μικρές εξεγέρσεις, προάγγελοι του τι έμελλε να συμβεί. Όταν το πνεύμα συλλογικά έδρασε, ξεπήδησε από τα σώματα τα τυραννημένα των Ελλήνων! Τίποτε δεν τους σταματούσε. Με το αίμα τους πότισαν το χώμα, το ξεραμένο, με την ψυχή τους πότισαν τον αγώνα. Στο πλάι τους όλα τα στοιχεία, όλοι οι θεοί, η Νίκη και η Ελευθερία.

Και τότε ο ήλιος ανέτειλε και πάλι. Κόκκινος από το αίμα των αγωνιστών, αλλά ζεστός, κυρίαρχος και πιο φωτεινός από ποτέ!