ΛΑΜΠΑΝΙΤΣΑ(ΕΛΑΤΑΡΙΑ)
Ένας τόπος μαγικός, ένας τόπος που μέχρι τα 26 μου δεν τον είχα επισκεφθεί κι όμως ένιωθα δεμένη. Οι αφηγήσεις της μητέρας μου, είχαν δημιουργήσει εικόνες στο μυαλό μου κι αγάπη στην καρδιά μου! Οι ιστορίες αυτές γυρνούν σαν αντίλαλος διαρκώς στ’ αυτιά μου, κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ. Κι εδώ συνειδητοποίησα πως το δέσιμο με τα χωριά μας δεν γεννιέται μόνο από τις αναμνήσεις ή τις διηγήσεις. Υπάρχει στον χώρο και στην ψυχή μας και μόλις αυτά τα δύο ανταμώσουν, συγχρονίζονται οι σφυγμοί τους και πλημμυρίζουμε με σπάνια και μοναδικά συναισθήματα.
Ανηφορικός και στενός ο δρόμος, το ένα πέταλο διαδέχεται το άλλο και τότε τα πρώτα έλατα σημάνουν την αρχή του χωριού. Μια σπλαχνική ματιά στα δεξιά σου, στα απομεινάρια των σπιτιών στο κέντρο του χωριού. Λιγοστά συντηρούνται ακόμη από τους ιδιοκτήτες τους. Το κτίριο του σχολείου ξεχωρίζει ανάμεσα στα σπίτια, καταφύγιο παιδικών ψυχών τότε, καταφύγιο ορειβατών σήμερα.
Στην βόλτα σου ανάμεσα στα σπίτια ξεχωρίζεις τα σημεία που άλλοτε ήταν αυλές νοικοκυρεμένες, γόνιμες, στολισμένες με ό,τι καλό έδινε η φύση κι ό,τι όμορφο δημιουργούσαν οι άνθρωποι. Πέτρινοι τοίχοι υψώνονται που μέσα τους νέες γενιές καλωσόρισαν κι άλλες παλαιότερες αποχαιρέτησαν. Μυστικά, αγάπες, πόνους και λαχτάρες φιλοξενούσαν! Αφουγκράζεσαι τα γέλια, τα κλάματα και τους ψιθύρους που έρχονται από τότε!
Στην μία πλευρά στέκει η εκκλησία του Αγ. Νικολάου, καταβεβλημένη κι εκείνη από τον χρόνο, όμως με φανερές τις προσπάθειες των ανθρώπων του χωριού για την συντήρησή του. Παραπέρα τα χαλάσματα του παλιού μύλου.
Λίγο παρακάτω η κεντρική βρύση με το άφθονο, αναζωογονητικό νερό, κέρασμα δροσερό από την Λαμπανίτσα. Μην διστάσεις! Πιες! Νεράιδες δεν θα έρθουν να σου πάρουν το μυαλό, μόνο θα σε κρυφοκοιτάνε και θα αδημονούν να φύγεις για να ξεμυτίσουν. Από πάνω της, μέσα στα δέντρα η εκκλησία της Παναγίας με τον προαύλιο χώρο που φιλοξενεί κάθε 15αύγουστο το ημερήσιο πανηγύρι. Καστανιές και καρυδιές, πουρνάρια κ παραπάνω έλατα. Βυθίζεσαι μέσα στο δάσος και σε ψαλμούς πνευμάτων.
Η δροσιά αναπόσπαστο κομμάτι της εξερεύνησής σου κάθε εποχή. Προσπερνάς το εκκλησάκι του Αϊ Θανάση και μπαίνεις πια στον χωματόδρομο. Ο δρόμος αριστερά ανηφορίζει προς Μαρωτές κι αν ευθεία πορευτείς, πίσω, στην Γκούρα θα φτάσεις.
Στο βραχώδες μπαλκόνι της Αγ. Παρασκευής, η δύση σου αποκαλύπτει την σαγηνευτική θάλασσα του Ιονίου, την Κέρκυρα και τους Παξούς. Στα άλλα μέρη του ορίζοντα βλέπεις τους κάμπους στις όχθες του Καλαμά κι διάφορες κορφές που υψώνονται επιβλητικά! Αν το κεφάλι σου σηκώσεις, σίγουρα κάποιον αετό θα δεις να επιπλέει αβίαστα στην θάλασσα του ουρανού.
Μέρη ατελείωτα! Το Βασιάνι, η Μουσίτσα, το Λιάσκοβο, η Βάρδα , το Λιβάδι και η Λούτσα, η Λασπούλα, το Σέλωμα, το Κουτσιούμπι, η Χιονίστρα και η χιονότρυπα που λένε πως το νερό που περνάει στο βάθος της καταλήγει στον Αχέροντα, το Γλιστερό περίοπτο στολίδι του χωριού με μορφές να δημιουργούνται στον βράχο του, όταν το φως του ήλιου το αγγίζει και τόσα ακόμη που αναγνωρίζονται και δεν λησμονιούνται.
Μέσα στα θελκτικά έλατα, τα πουρνάρια, τους κέδρους, στις ρεματιές και στις πηγές όντα μαγικά θα κυκλοφορούν. Μέσα στο φως της μέρας μορφές δεν θα ξεχωρίσεις, μόνο στης νύχτας τον ίσκιο φανερώνονται.
Το σαϊτάνι(στοιχειό) που εμφανιζόταν σαν κουτσό γαϊδούρι που κυκλοφορούσε στην Γουρέλα, οι καλικάντζαροι που τρόμαζαν όσους έβοσκαν τα ζώα τους μετά το δειλινό. Η πηγή στην Γκούρα όπου μόλις ξεκινήσουν το φθινόπωρο οι βροχές και πάρει το νερό να αναβλύζει, ακούγεται σαν μωρό που κλαίει, γιατί κάποτε είχαν πνίξει εκεί ένα ξώγαμο νιογέννητο. Οι νύμφες στήνουν χορό στις πηγές και τα πουλιά άλλο κελάηδισμα έχουν. Προχωράς κι όλο ξωπίσω σου κοιτάς. Το ξάφνιασμα μιας στιγμής πολλά μπορεί να κρύβει.
Όταν στο γκρεμισμένο σπίτι των δικών μου φτάσω, η ψυχή αγαλλιάζει. Υπάρχει αγάπη εδώ, υπάρχουν δεσμοί, υπάρχουν οι ρίζες μου κι εγώ ο δόλιος καρπός που όλο επιστρέφει να συνδεθεί. Φαίνεται πως κανείς δεν είναι εδώ, όμως εγώ κοντά μου τους νιώθω, αιθέριες φιγούρες οικείες που με συντροφεύουν σ’ όλη την διαδρομή μου. Κι όταν έρθει η ώρα του γυρισμού, επιστρέφουν στην αφάνεια.
Την μελαγχολία του φευγιού, μαλακώνει πάντα η γνώση ότι θα ξανάρθω κι όλα θα είναι ακόμη εδώ!
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Η Λαμπανίτσα (Ελαταριά) βρίσκεται στον νομό Θεσπρωτίας.
Φωτογραφίες του Λεωνίδα Τζάνη βρίσκετε εδώ:
https://www.facebook.com/leonidas.tzanis
"ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ" ΣΑΠΦΩ
ΠΙΣΙΝΕΣ ΤΗΣ ΒΛΑΧΑΣ
Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει
ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ Ο ΧΟΡΟΣ
“ΚΥΚΛΟΣ” ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
