ΑΡΧΑΙΟΙ ΔΕΛΦΟΙ

Ο ομφαλός της γης! Αυτή η σκέψη έμεινε στο νου μου όσο πλησίαζα. Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στις υπέρογκες βουνοκορφές που δεσπόζουν γύρω, κατέληξε στις Φαιδριάδες. Ήμουν πλέον στα προπύλαια όταν στράφηκα στην πλαγιά του μαντείου και σε όσα μπορούσα να δω στα κλεφτά, έως ότου ξεμπερδέψω με τις τυπικές διαδικασίες του ελέγχου και της αγοράς εισιτηρίου. Βιαστικά εισήλθα στον χώρο, αποφασισμένη να απομονώσω την βουή των πολυάριθμων επισκεπτών και να επικεντρωθώ στον χώρο.

Τι ρίγη με διαπερνά! Είναι η ενεργειακή δύναμη του μέρους ή επειδή βαδίζω στα μονοπάτια του κέντρου της γης;  

Σοφά ο Απόλλωνας διεκδίκησε τον τόπο από την Γαία, σκοτώνοντας τον Πύθωνα. Ιερότητα, καθαρότητα και αμείλικτη ομορφιά κυριαρχούν εδώ. Το νερό της Κασταλίας, βγαλμένο ανάμεσα από τις Φαιδριάδες,  χύνεται από την αιώνια κρήνη και δροσίζει με την ροή και τον ήχο του. Αντάξια θέση για τον ομφαλό της γης. Για το κέντρο του κόσμου, όπως το όρισαν οι δύο αετοί, σταλμένοι από τον Δία.

 Τόσα καθηλωτικά μνημεία, χτισμένα, αφιερωμένα στον μεγάλο θεό Απόλλωνα και στην Πυθία του, γυρεύοντας την συμπάθεια και την εύνοιά του. Οι θησαυροί, τα αναθήματα, δώρα ατελείωτα, αποκάλυπταν αναμφίβολα την θέση και την δύναμη εκείνων που τα πρόσφεραν.

Στο άδυτο του ναού, η Πυθία, καθήμενη στον ιερό τρίποδα, αθέατη, τελεί τις τελετουργίες που θα την φέρουν σε έκσταση, σε επαφή με τον θεό της, προκειμένου να αποκαλύψει τα μελλούμενα. Εν αντιθέσει με την Σίβυλλα, όπου αναμένει στον βράχο της, γαλήνια ώσπου ο ίδιος ο θεός να αποφασίσει να την χρησιμοποιήσει.

Περπατάω πάνω στην Ιερά Οδό, προς το επιβλητικό θέατρο. Πόσο σημαντικό ρόλο είχε ο χώρος του θεάτρου στην κοινωνική και πολιτική ζωή; Πόσες παραστάσεις ανέβηκαν εδώ; Πόσα δράματα, πόσες κωμωδίες;

Από το ψηλότερο σημείο, όπου βρίσκεται το στάδιο, διακρίνεται ολόκληρη η περιοχή, ο χώρος τον Δελφών, ο ναός της Αθηνάς Προναίας, το γυμνάσιο και το βλέμμα προχωράει έως κάτω, στο βάθος, στην κοιλάδα και τον ελαιώνα. Σαν να κοιτώ έναν πίνακα ζωγραφικής, όπου θα απλώσω το χέρι και θα ακουμπήσω κάθε σημείο του.

Απορροφημένη στις σκέψεις μου, αποκομμένη από τον πραγματικό χρόνο, έλαβα σαν “από μηχανής Θεό”, τον πολυπόθητο χρησμό!

¨Όπου κι αν σταθώ, σε βήματα των προγόνων θα βαδίζω, η φύση θα με συντροφεύει και τα συναισθήματα άφθονα θα είναι¨!